bertdey-bertdeyan (Birthday)

Okay, so nagbertdeyan na nga ako dito. Actually, masaya naman. Akalain mo na ipag-order pa ako ni Ate Junice ng pancit at may padala pang pizza ang Filipiniana’s Delight. Si Bro. Mark naman, ipinag-bake ako ng kanyang famous chocolate cake—plus 19 lit candles. Wala na halos mapwestuhan! Sus, kung sakali pala at kasya, baka nga 26 candles pa yung nasa ibabaw ng cake!

Nung umaga, sinamahan namin si Sonia sa Seton Hospital. Okay naman ang result ng test niya; her tumor did not grow for the last two years. No threat. Amen.

Tumataba na ko dito. Well, at least, I gained more than a couple of pounds. Sige na nga, lima na since we came. Puro sa braso naman napupunta.

Anong bago now that I’m a year older? Regular kami nagwo-walking around Lake Merced (5 miles) everyday (Mondays-Fridays). Halos familiar na nga yung mga nakakasalubong naming eh. Lumalabas kami around 6 am. Natatapos ko on the average: one hour & 15 minutes.

Matagal na akong di nag-a-update. Nagjo-journal naman kasi ako kaya documented lahat ng nangyayari dito. Day 68 na yata today. Ang nakakalungkot lang, saying yung SIM card ko. Dinala ko kasi; nawala sa loob ko na di ko na mag-e-expire yun dito. Sayang talaga.

Wala na akong masabi pero marami aong iniisip. Pasensya na, di ako makapa-English right now; it’s safer this way. I miss blogging.

I wish to say this in English but right now, I would be writing in Filipino:


Hindi ko maintindihan pero atubili ako. Iba kasi lagi ang feeling kapag nase-seminar ka. Siguro, ganun din yung impression ng mga bata dito pag napapatawag sa Principal’s office. Ako, apat na beses na yatang nase-seminar for the same “offense”. Nanghihina ako after every meeting. Kasi, kahit wala naman akong ginagawang mali, pakiramdam ko lagi akong may kasalanan tuwing mase-seminar. Hay. Malinaw naman na hindi ako ang problema; at hindi rin naman ako sinisisi, pero, nakakapanghina pa rin ang kausapin nang ganun. “Shake it off, Len, shake it off!”